Spreeuwen zag je altijd wel, vertelt Koos Dijksterhuis in de inleiding van zijn boek De spreeuw (Sturnus vulgaris). Je ging op vogelexcursie, zelfs door een „jong productiebos op een regenachtige novembermiddag”, en dan waren ze er. En nu veel minder. Spreeuwen horen bij de verliezers onder de huis-tuin- en keukenvogels van Nederland. Eind jaren zeventig waren er 750.000 à 1,3 miljoen broedparen, nu nog 170.000 à 300.000, legt Dijksterhuis uit. De natuurjournalist en -schrijver koos die spreeuw-in-de-verdrukking tot onderwerp van zijn boek. Na de melancholieke inleiding wordt De spreeuw vooral een intiem boek over een alledaagse vogel. Een mooie vogel, dat wel, met dat iriserende verenkleed met witte vlekjes. Maar verder: de spreeuw eet insectenlarven en zaden, hij broedt in de holletjes en spleten die hij kan vinden, en als hij ’s winters wegtrekt, gaat-ie gewoon naar Groot-Brittannië. Indrukwekkend zijn spreeuwen alleen als ze ’s avonds in massale vluchten boven het land suizen. Dijksterhuis citeert ook uitgebreid uit een proefschrift uit 1933 waarin hij veenweides beschrijft van zeven soorten zeggen, met gentianen en vol orchideeën: een verdwenen landschap.
Dat is in het laatste hoofdstuk, waarin de schrijver de harde noten kraakt. Koos Dijksterhuis verfoeit het „weggemeste, uitgedroogde en platgewalste” Nederlandse landschap en twijfelt er niet aan: landbouwgif zorgt voor de achteruitgang van spreeuwen. In Nature publiceerden Nederlandse biologen in 2014 dat er een verband is tussen hoge concentraties insecticiden en de achteruitgang van boerenlandvogels zoals spreeuwen.
Bron: Hester van Santen in de NRC, 16-05-2016
http://www.nrc.nl/handelsblad/2016/05/14/hoe-de-spreeuw-verdwijnt-uit-h…
De toxicoloog Henk Tennekes wees in 2010 in zijn boek "The Systemic Insecticides: A Disaster in the Making" al op het verband tussen de verontreiniging van het oppervlaktewater met het insecticide Imidacloprid en de achteruitgang van insecten-afhankelijke vogelsoorten. Hester van Santen weet dit.
- Login om te reageren